Ποῦ βρίσκεται, ποῦ κάθεται, γιατὶ νὰ μὴν εἰξεύρω;
κι’ ἂν τῆς σοφίας κἄποτε τἀπόκρυφα σπουδάζω
δὲν προσπαθῶ μὲ τὴν σπουδὴν τὸ βέβαιον νὰ εὕρω...
τὴν ὥρα θέλω νὰ περνῶ καὶ νὰ διασκεδάζω.

Κι’ ὁπόταν ἐκ τοῦ ὑψηλοῦ στραφῶ στὴν κοινωνίαν
κι’ ἐμπρός μου τύχῃ νὰ ἰδῶ κανέναν Παυσανίαν,
ποὺ πρὶν ὀκάδες εἴκοσι τὰ μέλη του ἐζυγίζαν
κι’ ἐκ τῆς νηστείας τῆς πολλῆς τὰ γόνατά του λύγιζαν.

Μὰ σήμερα, ποὺ ἔπεσε στὸ Κεντρικὸν σὰν γλάρος,
μετρᾷ ὀκάδες ἑκατὸ τὸ εἰδικόν του βάρος,
εἰς τοῦτον τὸν περίεργον σπουδάζω πατριώτην
τὸν νόμον τῆς βαρύτητος, τὴν δύναμιν τὴν πρώτην.

Κι’ ὁπόταν βλέπω κἄποτε Δημόσιον Ταμίαν,
πὼς προσπαθεῖ τὸν πειρασμὸν νὰ φύγῃ τοῦ παρᾶ,
ἂν καὶ δεινῶς μαστίζεται ἀπὸ τὴν βουλιμίαν,
νά! ἡ κεντρόφυξ δύναμις φωνάζω ἐν χαρᾷ.

Ἀλλ’ ὅταν τέλος τὸν ἰδῶ μὲ ὅλην του τὴν πάλην
ἀκάθεκτος νὰ σύρεται περὶ τὸ κέντρον πάλιν,
ὡς ὅτου γίνῃ ἄφαντος μὲ τὸ Ταμεῖον ὅλον,
βλέπω τὴν ἄλλην δύναμιν, ποὺ λέγουν κεντρομόλον.