Κι’ ἐγὼ γιὰ νὰ ξεχάνω
τῶν στεναγμῶν τὸν δρόμο
μοῦ ἔρχεται νὰ κάνω
συχνὰ τὸν Ἀστρονόμο.

Καὶ λησμονῶν τὰ βάρη
κυττάζω πρὸς τὸν Ἄρη,
καὶ βλέπω πρὸς τὸν Κρόνο
γιὰ νὰ περνῶ τὸν χρόνο.

Ἴσως κι’ ἀπὸ ψηλὰ
κανεὶς βασανισμένος
ἐδῶ στὰ χαμηλὰ
κυττάζει σαστισμένος.

Κι’ ὁ νοῦς του ὅλος κρίσι
καθὼς καὶ ὁ δικός μου
ζητεῖ νὰ βρῇ μιὰ λύσι
στὸ πρόβλημα τοῦ κόσμου.

Καὶ δὲν μπορεῖ καὶ κλαίει,
καὶ δὲν μπορῶ καὶ κλαίω,
ὅρσε κι’ αὐτὸς μοῦ λέει,
ὅρσε κι’ ἐγὼ τοῦ λέω.