Ποσάκις μόλις εἶδα τὴν ἡμέραν
ἐπόθησα τοῦ Σύμπαντος τὴν σφαῖραν
εἰς ἄμορφον σωρὸν νὰ μεταβάλλω
κι’ ἐπάνω εἰς ἐρείπια να ψάλλω.

Καὶ ἄλλοτεε στοὺς τοίχους μου σὰν εἶδα
νὰ τρέχῃ σιχαμένη κατσαρίδα,
κι’ ἐτόλμησα κ’ ἐγὼ νὰ τὴν σκοτώσω
ποσάκις δὲν τὴν ἔκλαυσα καὶ πόσο!