Άδειο μου βλέμμα,
σκοτεινό.
Τρυπάς τον τοίχο
και μου καρφώνεις
την καρδιά.
Κι’ αυτή ματώνει,
αιμορραγεί,
πονάει...
Χτυπάει ακόμα
και αντέχει.
Και περιμένει...
Να ημερέψει ο θάνατος
το κουρασμένο σου
κορμί,
Να αγκαλιάσει η λήθη
την ψυχή σου.
Να σε ξεχάσουν
και να ξεχάσεις.
Να πάρει η ζωή
τον δρόμο της.
Τελικά...