Σε θυμάμαι,
να με κρατάς αγκαλιά
μετά τα βαφτήσια μου...
με το άσπρο σου κουστούμι
και το χαμόγελο στα όμορφα χείλη σου...
"ο μπαμπάς κατουρημένος"
ήταν ο τίτλος της φωτογραφίας...
γιατ'ι, τάχα, είχες κατουρηθεί απο τη χαρά σου
για τα βαφτήσια μου.....
Σε θυμάμαι, να με μαθαίνεις να περπατώ,
πατώντας τις μικρές μου πατούσες
πάνω στα πόδια σου...
Κι’ έτσι ακολούθησα τα βήματά σου...
Σε θυμάμαι να χαμογελάς,
κάθε φορά που γύριζα σπίτι..
"τουρίστα εδώ είσαι;"
με ρωτούσες ...
και ήξερα οτι καλώς έλειπα...
Ύστερα σε θυμάμαι
να με πηγαίνεις νύφη στην εκκλησία,
χωρίς να μιλάς.
και όταν σου έσφιξα το χέρι
και σου είπα,
"άντε, πάμε, να τελειώνει και αυτο, "
έσφιξες τα χείλη και προχωρήσαμε...
Σε θυμάμαι, να σου κρατώ το χέρι
στο νοσοκομείο, και να παρακαλώ,
να το ξεπεράσεις το εγκεφαλικό..
να σου ψιθυρίζω, "μη μ’ αφήσεις,
Μη μ’ αφήσεις".....
και μ’ άκουσες........
Ύστερα σε θυμάμαι να μου φεύγεις,
λίγο λίγο,
μέσα απο τα χέρια μου,
να γλιστράς....κατά τον Πάρνωνα
και "τα γιαλέ"...
και ήξερα πια , οτι δεν είχα δικαίωμα
να σε κρατήσω.
Θυμάμαι ακόμα,
τις τρεις τελευταίες ανάσες σου.
Αυτές που μου φύσυξες στο πρόσωπο
καθώς σε κρατούσα αγκαλιά,
πριν ξεψυχήσεις...
Θυμάμαι που σού `κλεισα τα μάτια,
θυμάμαι που σε φίλησα,
θυμάμαι που σου είπα "καλό σου ταξίδι"....
Και έπειτα δε θυμάμαι πιά...
Έμαθα να ζω χωρίς εσένα.
Έμαθα να χάνω αγαπημένους,
έμαθα να τρώω χαστούκια απ’ τη ζωή,
έμαθα να στέκομαι όρθια,
όπως μού το είχες μάθει εσύ...
Έμαθα...
Και ακόμα μαθαίνω...
όλα αυτά που μου δίδαξες εσύ,
πατέρα μου.