Την ευγένεια των χεριών σου
λάτρεψα.
Τα μακριά δάκτυλα
τόσο ευγενικά και λεπτά.
Την απαλότητα τους ονειρεύτηκα.
Να μου χαϊδεύουν το κεφάλι.
Να μου περνούν τον πόνο.

Την ευγένεια της ματιάς σου
λάτρεψα.
Το μελί τους χρώμα, να κυλά σαν βάλσαμο
πάνω στο κορμί μου.
Την ευγένεια των ματιών σου
ονειρεύτηκα.
Να με κοιτούν ίσια μέσα
στα δικά μου μάτια.

Την ευγένεια των χειλιών σου
λάτρεψα.
Το βαθύ κόκκινο χρώμα τους
σαν τριαντάφυλλο.
Να μου φιλά το μέτωπο
και να διώχνει τους εφιάλτες.
Την ευγένεια των χειλιών σου
ονειρεύτηκα.
Να με φιλούν, αργά, απαλά, με πάθος.

Και όταν μου τ’ αρνήθηκες Ιωάννη,
Ζήτησα το κεφάλι σου, δικό μου.
σ’ αντάλλαγμα,
για ένα φτηνό χορό.
Και φίλησα τα χείλη σου,
χάιδεψα το μάτια τα κλειστά,
άγγιξα τα χέρια τα νεκρά,
και ξεπλένω από τότε,
το αίμα σου,
με τα δάκρυά μου...