Μια φλούδα φεγγάρι απόψε στον ουρανό...

Μια κλωστούλα, τόσο δα...

αχνό, δειλό και ταπεινό,

καινούργιο και φοβισμένο,

στην άκρη του ουρανού

λίγο μετά τη δύση του ήλιου,

σαν αρχίσει να πέφτει η νύχτα.

Πιο φωτεινή η Πούλια και τα άλλα αστέρια.

Θα σκεπαστεί απο τη λάμψη τους

σχεδόν κανείς δε θα το δεί

εκτός,

από `κείνους που το ψάχνουν,

το περιμένουν,

να φανεί.

Να πιάσουν με τα χέρια τους χρυσό δαχτυλίδι

να το κοιτάξουν μέσα απο την στρογγυλάδα του,

να κάνουν την ευχή,

να το περάσουν πάνω στα μαλλιά...

Και μέχρι να γεμίσει το φεγγάρι,

να σε τρώει η προσμονή...