Έχω κι εγώ τις αρθρώσεις μου, μερικούς σπονδύλους
μεντεσέδες που πάνω τους γλιστράω σαν χορεύτρια.
Έχω τους δικούς μου τρόπους να τραυλίζω
όταν οξειδώνονται τα μέταλλα.
Να κοιτώ φιλύποπτα σαν μένω μισάνοιχτη.
Κρατάω μακριά τη βουή,
αυτό τον άσκοπο χείμαρρο των γεγονότων που αφρίζει στο κατώφλι.
Έχω το δικό πεισματάρη σύρτη.
Τη δική μου κλειδαριά στη σκέψη που είναι ειρκτή ισοβίως,
αν δεν ήταν ο μεγάλος μου έρωτας τ’ αντικλείδια.
Κάποτε η βροχή σκεβρώνει τα μαδέρια.
Το κάτω χείλος πέφτει προς το πλάι σαν ημίπληκτο.
Άλλοτε πρήζομαι, ένας ανοικονόμητος νεκρός που δε χωράει πια στην κάσα.
Τη χτυπάνε με σμίλες, πλανιάρουν τις προεξοχές.
Γίνεται μικροπανικός, κάτι σαν φάρσα με έκφρενους πενθούντες.
Όμως πίσω στην ράχη, και σε ύψος κατασκοπευτικό,
έχει φυτρώσει ένα μάτι.
(Δαρβίνειο τέρας της εξέλιξης να το πείτε)
Το δέρμα μου βερνίκι κι υδροχρώματα δεν ανασαίνει
(Κάτω του σφίγγω καπνούς, κάρβουνο, φωτιές)
Ανοιγοκλείνω μέσα κι έξω.
Προσδιορίζω το μέσα και το έξω
Μια είσοδος στη συμβατικότητα.
Μια έξοδος επίσης στη συμβατικότητα.
Όμως καμιά φορά θυμάμαι το δένδρο που υπήρξα.
Κι αντί ν’ ανοίξω το σπίτι, ανοίγω το δάσος.
Σπρώχνω το πλήθος σ’ άγριες πυρκαγιές.
Παίρνω μαζί μου το σπίτι έλκηθρο στα βουνά με τους ανέμους.