Είμαι ένας τρελός καβαλιέρος
που μ’ έχει τρελάνει ο έρως
και πάντα ζητώ κορίτσια να βρω
και τρέχω σε κάθε ένα μέρος.

Σωστός καβαλιέρος βαρβάτος
κομψός, καθαρός μυρωδάτος
σαν ιδώ θηλυκά που πετούν τα μυαλά
και πάω κοντά τους τρεχάτος.

Και μες στα πολλά μου ταξίδια
πάντα κυνηγούσα τα ίδια
έχω πάθει πολλά που με βγήκαν καλά
και πολλά που με βγήκανε ξύδια.

Πήγα και στην Αργεντίνα
εγνώρισα μια σινιορίνα
μα τι να σας πω ποτέ δεν ξεχνώ
τα μαύρα της μάτια εκείνα.

Σαν είδα αυτή την κοπέλα
ευθύς μ’ έχει πιάσει μια τρέλα
πλησιάζω ρωτώ, τα όνομα της ζητώ
και μ’ είπε την λένε Εστρέλα.

Απλώνει το χέρι με παίρνει
και δις πιο κοντά της με φέρνει
να πιούμε κρασί της λέω σισι
και μες στην αγκάλη μου γέρνει.

Τη σφίγγω μες στην αγκαλιά μου
γεμίζει χαρά η καρδιά μου
σφιχτά την κρατώ, γλυκά τη ρωτώ
αν θα `ναι αιώνια δικιά μου.

Μου λέγει σινιόρ καβαλιέρο
σ’ αγάπησα τώρα το ξέρω,
το ξέρω γιατί στην καρδιά κάτι τι
με πληγώνει βαθιά κι υποφέρω.

Την λέω Εστρέλα μου φως μου
τα ρόδινα χείλη σου δώσ’ μου
φιλιά να γευτώ και να ονειρευτώ
ο κόσμος πως είναι δικός μου.

Σαν όνειρο ήταν αλήθεια
σαν ψέματα, σαν παραμύθια
με πόθο τρελό αρχίζω φιλώ
στα μάτια, στα χείλη, στα στήθια.

Και μες στη μεγάλη χαρά μου
ο άντρας της βγαίνει μπροστά μου
με τραβά με θυμό, μ’ ένα ξύλο χοντρό
αρχινά να μετρά τα πλευρά μου.

Τι έπαθα μη τα ρωτάτε
στο πάθημα ακόμα γελάτε
γιατί στη ζωή κάποια ώρα θα `ρθει
καθένας σας ξύλο να φάτε.