Μια πεντάμορφη ξανθομαλλούσα
μ’ όλη την καρδιά μου αγαπούσα,
νόμιζα κι αυτή αίσθημα βαθύ
έρωτα μες στη σκληρή καρδιά της.

Πριν στον έρωτα μας να δαρθούμε
ήρθεν ο καιρός να χωριστούμε
μ’ ήρθε ξαφνικό και την ερωτώ
με παράπονο πικρό.

Πες μου Κατίνκα αν ακόμα μ’ αγαπάς
παντοτινά όπου κι αν πας,
γιατί Κατίνκα σαν φύγεις μακριά
θα χάσω εγώ τη χαρά.

Ότι φωτιά μες στα στήθη μου πλέει
κλαίει η καρδιά μου κλαίει, κλαίει.
Την πονεμένη φτωχή μου καρδιά
λυπήσου Κατίνκα γλυκιά.

Έφυγε και πάει μακριά στα ξένα
κι έμεινα με σπλάγχνα πληγωμένα.
Έχω στη καρδιά άσβεστη φωτιά
και στενάζω μόνος νύχτα μέρα.

Με παράπονο κι μ’ ένα κλάμα
πιάνω και της γράφω ένα γράμμα,
γράφω και ζητώ και την ερωτώ
με παράπονο πικρό.

Πες μου Κατίνκα αν ακόμα μ’ αγαπάς
παντοτινά όπου κι αν πας,
γιατί Κατίνκα σαν φύγεις μακριά
θα χάσω εγώ τη χαρά.

Ότι φωτιά μες στα στήθη μου πλέει
κλαίει η καρδιά μου κλαίει, κλαίει.
Την πονεμένη φτωχή μου καρδιά
λυπήσου Κατίνκα γλυκιά.