Πες μου ρε Θέμη τελικά
Μ’ αντρίκια λόγια λαϊκά
Τι έχεις και δακρύζεις
Την ώρα αυτή του δειλινού
Τι σου χαράκωσε το νου
Και πίνεις και καπνίζεις
Αυτή η φωνή σου η μαγική
Σαν ουρλιαχτό σε φυλακή
Βασίλη με σκορπάει
Χρόνια σ’ ακούω να μιλάς
Φωνάζεις μέσα μου Ελλάς
Και η καρδιά μου σπάει

Πες μου ρε φίλε αν μπορείς
Τι λάθος κάναμε εμείς
Και βούλιαξε μια χώρα
Ήρθαν παράξενοι καιροί
Να σταματήσει ποιος μπορεί
Αυτή την κατηφόρα

Τέρμα τα παιχνίδια στις δικές μου πλάτες
Έσπασα ρε φίλε δεν αντέχω άλλο πια
Δε γουστάρω πλέον λόγια κι αυταπάτες
Ούτε να πληρώνω για τον κάθε κερατά

Δεν ξέρω πια τι να σου πω
Με πνίγει μα τον αγαπώ
Αυτό τον άγιο τόπο
Με βαρεμένες μουσικές
Κάτι βραδιές ερωτικές
Ν’ αντέχω βρίσκω τρόπο
Χάρηκα φίλε που είσαι εδώ
Ελπίζω μέσα μου κι εγώ
Πως κάτι θα αλλάξει
Έχε το νου σου στα παιδιά
Γιατί μονάχα απ’ αυτά
Ελπίδα θα χαράξει.