Ζούσε μόνη και την λέγαν Αντιγόνη
Την αγάπησα κι εγώ πριν από χρόνια
Μα τους άντρες τους μετέτρεπε σε πιόνια
Είχε βλέμμα που τρυπάει και καθηλώνει

Ζούσε μόνη και την λέγαν Αντιγόνη
Την αγάπησα κι εγώ όπως και τόσοι
Κι η αγκαλιά της έχει μέσα μου στοιχειώσει
Οι λαγόνες της καυτές και παθογόνοι

Στην αυλή σου Αντιγόνη πέφτει χιόνι
Κι ο αέρας ολοένα δυναμώνει
Δε θα γίνω πάλι εγώ το χελιδόνι
τόσες Ανοιξες, κι εσύ παλιώνεις μόνη

Στην αυλή σου Αντιγόνη μόνο κρύο
Τόσος κήπος δεν μας χώρεσε τους δύο
Μόνη πήρες της ζωής το λεωφορείο
Γνέφοντάς μου με ένα βλέμμα το αντίο

Ζούσε μόνη και την λέγαν Αντιγόνη
Κ’ είχε στόμα απαλό σαν ανεμώνη
Τώρα πια δεν την θυμάται ούτε ένας
Και ξεχάστηκε σαν ήχος της λατέρνας

Ζούσε μόνη και την λέγαν Αντιγόνη
Είχαν χρόνια να την δούνε στο μπαλκόνι
Κι αντί κάπου αλλού η ζωή της να την πάει
Σε κουτί τώρα κοιμάται από μαόνι

Στην αυλή σου Αντιγόνη πέφτει χιόνι
Κι ο αέρας ολοένα δυναμώνει
Δε θα γίνω πάλι εγώ το χελιδόνι
τόσες Ανοιξες, κι εσύ παλιώνεις μόνη
Στην αυλή σου Αντιγόνη μόνο κρύο
Τόσος κήπος δεν μας χώρεσε τους δύο
Μόνη πήρες της ζωής το λεωφορείο
Γνέφοντάς μου με ένα βλέμμα το αντίο.