Στο σύνορο του φεγγαριού
Στέκει φωνή μονάχη
Και πόσο πόνο να `χει
Και πόση υπομονή

Η νύχτα που τη σκέπασε
Όλες τις λέξεις έκαψε
Κι ούτε αγκαλιά ούτε χάδι
Μόνο ψυχής σημάδι

Γοργό ποτάμι η φλέβα της
Πολυταξιδεμένο
Άγιο και ξορκισμένο
Στη θάλασσα να βγει

Η κόρη που ψιθύρισε
Στην Άνοιξη που γύρισε
Ούτε αγκαλιά ούτε χάδι
Μόνο βαθύ σημάδι.