Είναι λιμάνια ρημαγμένα απ’ τους καιρούς
Και κάτι γέροι ναυτικοί που αργοπεθαίνουν
Μονάχα γλάροι που και που τους συντροφεύουν
Και ο υγρός αέρας που `ρχεται απ’ τους Τροπικούς

Και εσύ απ’ τον ντόκο μου τον τόσο τσακισμένο
Λύνεις και πάλι τα σχοινιά σου από τις δέστρες
Ακούς μονάχα τις Σειρήνες τις πλανεύτρες
Πάλι Ο Σιρόκος σε καλεί να πας αλλού

Θα περπατάς στους δρόμους της Αργεντινής
Με ένα κρασί, και στο άλλο χέρι ένα ποτήρι
Θα σ’ αγαπώ σε όλες τις θάλασσες της γής
Μέχρι του Νότου το πιο μακρινό Ακρωτήρι

Θα τριγυρνάς της Νότιας Κίνας τα χωριά
Και θα χορεύεις στους γαλάζιους ορυζώνες
Κι αν νοσταλγήσεις την αγάπη μου ξανά
Θα στείλω πίσω να σε φέρουν οι Μουσώνες

Είναι καράβια από καιρό παροπλισμένα
και στης σκουριάς παρατημένα τα καρνάγια
Γεμάτα μνήμες από δίνες και ναυάγια
Που μες τα αμπάρια τους κρατούν καλά κλεισμένα

Και σύ μου γνέφεις καθισμένη στην προβλήτα
Κι ο αέρας παίρνει τα μαλλιά σου με μανία
Που νάσαι τώρα, στη Χιλή, στο Μεξικό?
Θα ξεδιψάσεις είπες στην Παταγονία.