Σε θυμάμαι σπουδαίο και γεμάτο γαλόνια
Κι η ζωή σου είχε μόνο ναυμαχίες και τυφώνες
Δε θυμάμαι ποτέ να μου χάρισες κούκλες
Για παιχνίδια είχα ξύλα, και στα δάση κρυψώνες

Μου μαθες πως δεν κλαίνε ποτέ οι στρατιώτες
Και πως όλα είναι πάθος, πειθαρχία και συνέπεια
πώς τα πάντα μπορώ, γιατί είμαι στρατιώτης
Τώρα ξέρω πως κλαίνε, κλαίνε όμως μ ευπρέπεια

Πατέρα εμείς δεν κλαίγαμε, και δεν αγκαλιαζόμασταν
γιατί ήμασταν στρατιώτες, στην μάχη συναντιόμασταν
μα επειδή τρέχει η ζωή, κι ίσως μας μένει λίγο
προλαβαίνεις ακόμα να μου πεις έστω μια φορά «σ αγαπώ»,
κι ίσως τότε προφτάσω κι εγώ να σου πω μια φορά το ίδιο

Η ζωή σου ήταν νίκες κι ένας τοίχος μ’ επαίνους
Ήσουν χίλιοι μαζί, σε ψυχή και σε σώμα
κι όσοι άντρες περνάνε, είναι λίγοι μπροστά σου
και εγώ απλά τυραννιέμαι που σε ψάχνω ακόμα

Μου μαθες πως δεν κλαίνε ποτέ οι στρατιώτες
Και πως όλα είναι πάθος, πειθαρχία και συνέπεια
πώς τα πάντα μπορώ, γιατί είμαι στρατιώτης
Τώρα ξέρω πως κλαίνε, κλαίνε όμως μ’ ευπρέπεια.