Ότι πιο ωραίο
έχω στη ζωή,
είναι το δικό σου το φιλί.

Τη νύχτα μ’ ανταμώνει
τη μέρα με ξυπνά,
γεμίζει του έρωτά μου τα φτερά.

Γυρίζει απ’ το ξενύχτι
με παίρνει αγκαλιά,
μου λέει δυο λογάκια τρυφερά.

Απάνω μου ακουμπάει
με πίνει με μεθάει,
κι ας ξέρω ότι αύριο μπορεί και να `ν’ αργά.

Ότι πιο ωραίο
ίσος να πονά,
μέσα απ’ τι δική σου τη ματιά.

Που κρύβει την αλήθεια
διώχνει τη χαρά,
μας το φιλί να βρίσκει γιατρειά.

Ξημέρωμα σαν φτάνει
με βρίσκει στα σκαλιά,
στα μάτια του ο έρωτας γελά.

Απάνω μου ακουμπάει
με πίνει με μεθάει,
κι ας ξέρω ότι αύριο μπορεί και να `ν’ αργά.

Απάνω μου ακουμπάει
με πίνει με μεθάει,
κι ας ξέρω ότι αύριο μπορεί και να `ν’ αργά.