Δυο πεζουνάκια κάθουνται στ΄αυκά τους αποπάνω,
κλαίουσι και μοιρολογούν κι ούλο παραπονιούνται.
Τ’ αρσενικόν την θυλικιάν φιλά την και της λέει:
«Ίντα κλωσσάς, γυναίκα μου, πεζούνα μου κατάσπρη;
Κρίμα χάνεις τους κόπους σου και λύπες θα μας φέρης!
Ένκε θυμάσαι `ντά `παθες στην άλλην την κλωσσιά σου;
Τρία πεζούνια έκαμες, κ’ εκείνα μας τα πήραν·
τό `να το πήρεν άγριον γεράκιν παινασμένον,
τ΄άλλα τα ηύραν κυνηοί στον ποταμόν να πίνουν
και με τα δίχτυα πιάσαν τα. Ξέρεις αν τα εφάαν;
Σήκω, μη κάτσης να κλωσσάς και μη μας φέρης πόνους,
γιατί ποιος ξέρει ύστερις ΄ντά θα γενούσιν τούτα;»