Στην έξαρσή του ο ποιητής, μας δείχνει τη στιγμή,
στον ήλιο της απόγνωσης, ακίνητη σαν σαύρα.
Ρίξε το βλέμμα πάνω της-δες το σαν προσταγή-
και νιώσε τα σπαράγματα και τη στυφή τους αύρα.

Ο Ρίλκε είναι μεγάλος.

Με στόμα που γελά
-όταν ο θάνατος θαρρεί
πως ξεχειλίζει από ζωή-
τολμά να κλάψει, ο ποιητής,
στο κέντρο της καρδιάς του.

Οι κόγχες μας δανείζονται τα μάτια αλλονών,
οι λέξεις μας μυρίζουνε χαμό και χαμομήλι.
Λιώνουν τα ακροκέραμα στα σπίτια των τρελών.
Του κόσμου το παιχνίδισμα, πόρτα είναι που τρίζει.

Αρχίζουνε το βέλασμα οι ψάλτες και τ’ «αμήν»,
παίρνουν και τ’ αναλόγια μόνα τους να γυρνάνε.
Του ανθρώπου παρακάμπτεται η ατέλεια «προς στιγμήν».
Τώρα νυχτώνει απότομα κι οι γρύλοι τραγουδάνε: Ο Ρίλκε είναι μεγάλος...