Γαλήνιος ήρθε ο ύπνος να σε κλέψει,
τον σφάλισαν με μιας τα βλέφαρά σου,
ένα όνειρο βγήκε να σου γνέψει
περνώντας μ’ ένα ρίγος τη θωριά σου.

Γαλήνη απλωμένη στο κορμί σου,
ατάραχη που σ’ έχει αγκαλιάσει,
γαλήνια κι η ελπίδα της ζωής σου
κοντά σου φαίνεται να `χει βραδιάσει.

Κι ένα κερί αργοφέγγει ρίχνοντας τη ματιά του
πάνω στο πρόσωπο που η κούραση κυριεύει
και το φεγγάρι παίζει κρυφά μέσα στα δέντρα,
την άγια κλίνη σου ζηλεύει.

Γαλήνια η φωνή μου συνητροφιά σου
κι ο ήχος της φλογέρας σε κοιμίζει,
μια νότα προσκυνάει την ομορφιά σου
και χίλιες δυο στιγμές μας σου θυμίζει.

Κι ένα κερί αργοφέγγει ρίχνοντας τη ματιά του
πάνω στο πρόσωπο που η κούραση κυριεύει
και το φεγγάρι παίζει κρυφά μέσα στα δέντρα,
την άγια κλίνη σου ζηλεύει.

Γαλήνιο πρωινό με φως του ήλιου
τον ύπνο σου ήρθε να διακόψει
κι από τη ζωγραφιά χρυσού ονείρου
θέλησε κάθε σκέψη σου να διώξει.

Κι ένα κερί αχνοφέγγει, τρεμούλιασε και σβήνει
και τη μορφή σου δώρο στη νέα μέρα δίνει.