Πολλά σύννεφα λίγα δέντρα
Μετά τη τελική κραυγή απλώνεται η σιωπή!
στα πουλιά στήσαν ενέδρα.
Είν’ του Διστόμου η μυρωδιά
κι αναστενάζουνε βαθιά.
παιδιά που χάσαν την αγκαλιά
και αναστέναξαν βαριά
Τι τύχη είχε ένα πουλί
για το Χορτιάτη και τα Καλάβρυτα.
το βόλι δεν το είχε βρει
και πέταξε πολύ μακριά
Συνάντησε ήλιους σβηστούς
το πείσμα και τη λευτεριά!
μαύρα ρούχα, δακρυσμένους αετούς
και μια αγέρωχη καρδιά
που κρατά ακόμη ψηλά
Δεν άντεξε άλλο το πουλί
απ’ την βροχή την αρμυρή
και πέταξε για τη ζωή
σ’ ένα αδέσποτο καράβι
κάθισε πάνω στο κατάρτι
τα μάτια του να ξεκουράσει
βαθιά το τρώει η επιστροφή.
πριν σε καινούριο κόσμο φτάσει.
Χρόνια μακριά στην ξένη γη
η θύμηση μοναδική
που του παγώνει την ψυχή
Ο κόσμος του χαμογελά
είναι ο Αργύρης που περνά
μ’ ένα μειδίαμα απαντά
και χρώματα απ’ την ίριδα
μες τη ζωή του αναζητά.
Κι έγινε τ’ όμορφο πουλί
ένα μικρό γλυκό παιδί
μες του Διστόμου τα στενά
που χάθηκαν με τις κραυγές!
κι όλο χαμόγελα σκορπά!
Ένας κυκλικός χορός απόψε αρχινά
είν’ του σαράντα τα παιδιά
σήμερα θα `ταν γηρατειά.
Είναι των πουλιών λαλιές.