Μ’ ένα μαχαίρι αντίπαλο βγήκε η καρδιά μια νύχτα
το δίκιο της να βρει
Με τη φωνή σου αντίλαλο και πριν την καληνύχτα
την άφησες νεκρή
Κι ούτε που πήρες είδηση, πως είναι κι η συνείδηση
μια λειτουργία του νού
εσύ κοιτούσες μάτια μου, να πάρεις απ τα μάτια μου
τ’ αστέρια τ’ ουρανού, τ΄αστέρια του ουρανού

Πως να παλέψω με μαχαίρια
μόνο με μια καρδιά στα χέρια
άναψες πάλι νοσταλγία
αγάπη ένοχη κι αγία

Με μια φωτογραφία σου, χαράματα Δευτέρας
στου δρόμου τη στροφή
θυμήθηκα τ’ αστεία σου και τά-λεγα στη μέρα
με την επιστροφή
Μπήκες στο νού και λύγισα, όμως ποτέ δε γύρισα
σ’ αυτή την ερημιά
άνοιξα τα παράθυρα και πέταξα τα λάφυρα
δεν είμαι πια καμιά , δεν είμαι πια καμιά.