Με πνίγουν οι σκονισμένοι δρόμοι,
δρόμοι-ποτάμια που μέσα κυλάει το σκοτάδι

Γυμνός, σκυφτός και άλαλος
την πόρτα ανοίγω και με παρασέρνουν

Ψίθυροι και ουρλιαχτά
με προσκαλούν να χαθώ μες στα σοκάκια

Φωτιές και καπνοί
μου καίνε το στέρνο και η ανάσα μου στερεύει

Μέσα στην πόλη παγιδευμένος
μ’ όλα οικείος, με όλους ξένος

Άνθρωποι που απλά περπατάνε
ιδέα δεν έχω που πάνε, μου φαίνονται βιαστικοί

Ντυμένοι σωστοί μασκαράδες
την ψυχή τους πετάνε στον κάδο με τα σκουπίδια

Έχουνε μάθει να κολυμπάνε
μέσα στους δρόμους-ποτάμια που κυλάει το σκοτάδι

Πολύ το φοβάμαι πως ίσως μια μέρα
ίδιος να γίνω μ’ αυτούς που λυπάμαι

Μέσα στην πόλη παγιδευμένος
μ’ όλα οικείος, με όλους ξένος

Η ομίχλη χαϊδεύει απαλά το λαιμό μου,
το πρόσωπό μου παγώνει
λέω να φύγω.