Μαζί ανοίξαμε πανιά
κι ο άνεμος θεριεύει
Μα ειν’ η χαρά του ταξιδιού
τον φόβο διώχνει του καιρού
την τρικυμία περνάει

Κι αφήσαμε να μπει το φως
από μια χαραμάδα
στα σκοτεινά κελιά του νου
με λίγες σπίθες κεραυνού
το ψέμα μας να πάρει

Μα είν’ ένας κόμπος στο λαιμό
κι’ ιδρώτας του διαόλου
να μου θολώσει τη ματιά
μη και σε δω αληθινά
και σ’ αγαπήσω πάλι.