Έκανες την καρδούλα μου
λαφιάτη σε χορτιάρια,
με τόσους αναστεναγμούς,
Ρωτόκριτο τα βράδια.

Πουλί στο καταχείμωνο,
κελάηδησες στ’ αυτιά μου,
και ανθισαν στις γλάστρες μου,
τα χιονολούλουδά μου.

Δωσ’ μου καημούς, κρυφούς καημούς,
να `χω για να πονάω,
διχως τον πόνο στην καρδιά,
αψυχα να `ναι τα κορμιά.


Ονειρομαγεμένη μου,
νεραιδοχαιδεμένη,
έχεις του αγριμιού ματιά,
στα μάγια σου δεμένη.