Μια σειρά απο καλοκαίρια, κοχυλάκια στο λαιμό,
τάχεις για να σου θυμίζουν Ικαριά, Φολέγανδρο.
'Συ τα βάζεις `γώ πεθαίνω που δεν είμαι η κλωστή,
να'μαι πάνω σου δεμένος μ'ένα κόμπο μη λυθεί.

Μια σειρά απο χειμώνες, βραχιολάκια να φοράς,
δένεις λύνεις ξύλα πέτρες κομποσκοίνια να φοράς.
'Συ τα βάζεις, `γώ πεθαίνω που δεν ειμαι ο χιονιάς,
στο κορμάκι σου να μπαίνω και παλτό να με φοράς.

Σημασία δε μου δίνεις, ζεις οπως τα σύννεφα,
μια σε χάνω μια σε βρίσκω, βάρκα μέσ'τα κύμματα.
Σαν γοργόνα στολισμένη, ζεις μέσα στη θάλασσα,
τα στολίδια όλου του κόσμου στα μαλλιά σου τα λυτά.