Ανασαίνω λαίμαργα τον πρωινό αέρα,
που σκίζει τα πνευμόνια μου,
καθώς μετρώ τα χρόνια μου

Τα χρόνια που ήρθαν κι ύστερα φύγαν αχ μοιάζανε με σφαίρα,
που μου τρυπάει τα σωθικά,
βάζει στα σπλάχνα μου φωτιά

Αν ξαναγραφότανε η μοίρα,
εγώ θα είχα ξεμείνει από μελάνι
κι ίδια θα έμενες τυχερή ζωή μου,
γιατί με άφησες πλοίο σε έρημο λιμάνι

Παλεύει ο ήλιος πίσω απ’ τα σύννεφα την πόλη να φωτίσει
μα όσες αχτίδες πέρασαν
με είδαν και με προσπέρασαν

Κι αναρωτιέμαι αν ποτέ ο τροχός γυρίσει
κι αν τάχα θα ωφεληθώ
ή απλά θα ζαλιστώ.