Δεν είμαι εγώ αυτή που καρτερείς
κι όσα ζητάς δεν έχω
μη μου κρατάς λοιπόν τα χέρια
να χαρείς-
εσύ με αργό το βήμα προχωρείς
και `γω με βιάση τρέχω.

Είμαι καράβι κι είσαι λιμάνι
που μ’ αγαπάς εσύ δε φτάνει
είμαι καράβι κι είσαι νησί
λύνονται οι κάβοι, μένεις εσύ.
Μη μου ζητάς να σβήσω έναν καημό
φωτιά οι στιγμές μου βρέχουν
λύσε λοιπόν τα δυο μου χέρια τελειωμό
δεν έχουν οι ελπίδες κι αριθμό τα όνειρα δεν έχουν.