Μου φαίνονται τα σύννεφα να φέρνουν µοιρολόγια
Θαρρείς ετούτη η άνοιξη δεν έχει τελειωµό
Σκοτείνιασε η θάλασσα φύγαν τα χελιδόνια
Κι εγώ γυρεύω άδικα να βρω ένα µισεµό

Το θεό µην καταριέσαι κι άλλες πίκρες µη γεννάς
Βρες δυο µάτια να ξεχνιέσαι και για µένα µη ρωτάς
Κι άµα θα βρεις µιαν αγκάλη κι ένα στόµα να φιλάς
Σα µε βλέπεις στ’ ακρογιάλι πάψε να µε χαιρετάς

Νοµίζω πως δε χόρτασα ακόµα τα φιλιά σου
Μου τυραννάει τη σκέψη µου η κάθε µας στιγµή
Τα βράδια µένω ξάγρυπνη να ακούω τα βήµατά σου
Και πέφτουνε του χωρισµού τα δάκρυα βροχή

Τα µατάκια σου µη βρέχεις µα µε γέλιο πότισ’ τα
Κι αν λυπάσαι που δε µ’ έχεις θα βρεθούµε στα όνειρα
Είναι, λέει, στο πεπρωµένο πάντα να ξαναγυρνάς
Το δικό σου να `ναι ξένο κι απ’ το δάκρυ να γελάς