Μια φορά κι ένα καιρό μέσα στο νου μου
ολοκάθαρα αστράφτανε τ’ αστέρια του ουρανού μου,
δεν ξεθώριαζε η θωριά τους απ’ το νέφος του πλανήτη
για ταβάνι τα `χα βάλει μες στο σπίτι
Μια φορά κι ένα καιρό στου πουθενά τη χώρα
από την ανατολή δεν ήρθαν μάγοι με τα δώρα
Δε γεννήθηκε Χριστός σε κάποια φάτνη
που `χε σώμα για ψωμί και αίμα για μαυροδάφνη.
Δεν υπήρχαν μαθητές ούτε προφήτες
ούτε κι έρημος για γνήσιους ερημίτες.
Και η πλάκα με τις δέκα εντολές
δεν υπήρχε ούτε για πλάκα να την λες.
Μια φορά λοιπόν κι εγώ από τη μεριά μου
Στον καιρό αυτόν που μου έλαχε να έρθει η σειρά μου
ονειρεύομαι τον κόσμο ένα τετράδιο κενό
με το μελανοδοχείο του αδειανό.

Μια φορά κι ένα καιρό σαν παραμύθι
μου κάρφωσαν στο μυαλό χιλιάδες έθιμα και ήθη
Η συνείδηση μου μέρος ενός κόλπου μεγάλου.
Πώς να γλιτώσω αυτήν την πλύση εγκεφάλου;

Μια φορά κι ένα καιρό για ένα χωράφι
για ένα πύργο σμιλεμένο από δυο τόνους χρυσάφι
που κάθε άρχοντας το `θελε για δικό του
με στρατιώτη τον λαό του στο πλευρό του.
Κι απ’ τον πόλεμο που έστησαν βασιλιάδες,
φτάσαμε να τσακωνόμαστε μέχρι το δυο χιλιάδες,
στο χρυσάφι που η ψυχή μας πια ανήκει
η ζωή μας όσο ζει θα τους χρωστάει το νοίκι.
Μια φορά κι ένα καιρό σαν να ήταν χτες
στο χωριό μου δολοφόνος ο κομάντο των SS,
τώρα δέκα καμινάδες με καρκίνο όσο θες
και σημαία να ανεμίζει της κυβέρνησης U.S.
Mια φορά αχ, να μην ήτανε καμία
και ο καιρός να έσβηνε την βρωμερή μας ιστορία
να μην είχε παραμύθια να μας λέει η γιαγιά μας,
να μην κάναμε μαλάκες τα παιδιά μας.