Για καθετί που κάνεις υπάρχουν τόσα άλλα που δεν κάνεις…
Κάθε στιγμή μου μια πιθανότητα πραγματώνεται
και δεκάδες άλλες χάνονται ή περιμένουν να πάρουν σειρά.
Ακόμα και η πιο αυθόρμητη πράξη είναι επιλογή.
Έχοντας δυο φτερά από τη μάνα μου τη φύση φυτρωμένα
και δυο στενά, βαριά παπούτσια από τη μητριά μου
την κοινωνία φορεμένα ξεκίνησα κι εγώ να χαράζω
την πορεία μου στον χάρτη του χρόνου.
Κι αγαπούσα πάντα περισσότερο τον ήχο του αιθέρα
που σχίζεται από το πέταγμα από εκείνον της γης
που σημαδιάζεται από βήματα.
Όμως οι πατημασιές εκείνες που δε χαράχτηκαν ποτέ στο χώμα,
κηλιδώνουν το κορμί και το αίμα μου.
Οι ζωές που δεν έζησα σαν μαυροφορεμένες ζητιάνες
με κυκλώνουν και με κοιτάζουν λυπημένες με απλωμένα χέρια.
Τις αγκαλιάζω όλες μία μια. Τους ζητάω συγγνώμη.
Για λίγο με συγχωρούν.
Μέχρι να τις πεθυμήσω ξανά το επόμενο βράδυ.