Μια γκρίζα Δευτέρα του Γενάρη
σε είχα δει πρώτη φορά.
Καθώς απότομα το τραίνο φρενάρει
πάνω μου πιάστηκες γερά.

Δίπλα σου ένα γελαστό παιδάκι
μ’ ένα σπασμένο ακορντεόν
με μια μελωδία από τραγουδάκι
των πιο πολύχρωμων καιρών.

Κι έτσι τη μέρα μου από γκρίζα και σκούρα
ήρθες κι έβγαλες απ’ τη θολούρα.
Ήρθες και σκέπασες όλο το μαύρο
μ’ ένα ακορντεόν στον Ταύρο.

Και μένω χαμένος να σε κοιτάω
μα εσύ έχεις το βλέμμα χαμηλά.
Πολλά στο μυαλό μου μα δε στα ρωτάω
και στο παιδάκι δίπλα δίνω λίγα ψηλά.

Και το ακορντεόν αλλάζει
πινέλο γίνεται τα πάντα γύρω καμβάς.
Κι απ’ το τραγούδι του φωνάζει
θα `ρθω μαζί σου πες μου που πας.

Κι έτσι τη μέρα μου από γκρίζα και σκούρα
ήρθες κι έβγαλες απ’ τη θολούρα.
Ήρθες και σκέπασες όλο το μαύρο
μ’ ένα ακορντεόν στον Ταύρο.