Την όγδοη μέρα ο θεός έφτιαξε το πουκάμισο
ήθελε κάτι λευκό να στολίσει τον Παράδεισο.
Μα αυτό ήθελε φωνή να εκφράζει αισθήματα,
να μπορεί να δουλέψει, να βγάλει και χρήματα.

Η πρώτη του φράση ήτανε απ’ το γιακά κάτι λείπει,
κάτι να με στολίσει να ξεχνάω τη λύπη.
Κι ευτυχώς γι αυτό είχε καλά μαντάτα
στο λαιμό του έδεσε μια μαύρη γραβάτα.

Στο δρόμο σαν βγήκε τον κόσμο σαν γνώρισε
έκλεψε ένα σακάκι στα κρυφά και το φόρεσε.
Τώρα είχε εμφάνιση μα εργασία δεν βρήκε
στο σύνταγμα στάθηκε και στη βουλή μπήκε.

Η πρώτη του φράση ήτανε από την κρίση θα σας σώσω
δώστε μου την ψήφο σας αυτή τη χώρα να γλιτώσω.
Κι ευτυχώς γι αυτόν ο κόσμος έψαχνε ελπίδα
και στο κουστούμι πίστεψε πως θα σωθεί η πατρίδα.

Τη χώρα κατέστρεψε σαν έχασε τη μπάλα
κι έτσι καταδικάστηκε ευθύς για κρεμάλα.
Το μέλλον αναπόφευκτο και το παρόν ίδιο
λαός ξεσηκώθηκε και φώναξαν δήμιο.

Η τελευταία του φράση ήτανε συγγνώμη για ότι έχω κάνει
αξίζει για ένα λάθος του το κουστούμι να πεθάνει.
Και δυστυχώς για μας, πέρα από κάθε πλάκα
η βουλή εδραίωσε καινούριο μαλάκα.