Σ’ είδα χθες το βράδυ να κάνεις εμετό
φύγε μου `πες φίλε μου πριν γίνει το κακό
μέσα μου κρύβω μόνο μαύρα ξωτικά
μισώ μου `πες το σώμα μου κι αρνιέμαι στα τυφλά
κι ουρλιάζω σιωπηλά
κι ουρλιάζω σιωπηλά.

Ήταν πρωί τ’ Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή
σκοράριζες τον θάνατο `κει στη δεξαμενή
και σκούζοντας γι’ αλήθειες που στάζαν πανικό
σε βρήκαν τα μεσάνυχτα ολότελα γυμνό
να καρφώνεις στο κενό
να καρφώνεις στο κενό.

Η Άννα μου `πε Παύλο η Αθήνα είναι τρελή
τη νύχτα είναι ολοφώτιστη τη μέρα σκοτεινή
μ’ αγάλματα κομμάτια στα μάτια της τα δυο
τριγύρναε στα μουσεία μ’ ένα μπάσταρδο μωρό
κι ανάμεσα στις πέτρες θυσία τω άγνωστω Θεώ
κόβει η δόλια μάνα τη γλώσσα απ’ το μωρό
τραγουδώντας σ’ αγαπώ
τραγουδώντας...