Μοίρα του άστρου τύλιξες το σώμα μου με ζωνη,
σαράντα δυο δαιμόνοι φρουρούν τη χρυσαλλίδα.
Θόλος αράχνης γύρω μου σαν γυάλινο σεντόνι
και σε βαρύ καμιόνι με δένουν με αλυσίδα.

Πνοή εντόμου που αλυχτά είναι η πνοή μου,
κλέβω απ’ τις φλέβες μου νερό, ανακυκλώνομαι,
ρωγμές στους τοίχους που ανοίγει η φωνή μου,
πέφτουν τα κάστρα της σιωπής, μεταμορφώνομαι.

Μάνα του κόσμου δες, πετώ, αιθέρια πεταλούδα,
στ’ απέραντα βελούδα της φύσης πως πλανιέμαι.
Πίνω του δέντρου το νερό, του ήλιου το μεδούλι
κι απ’ έξω απ’ το κουκούλι τον ύπνο απαρνιέμαι.

Πνοή εντόμου που αλυχτά είναι η πνοή μου,
κλέβω απ’ τις φλέβες μου νερό, ανακυκλώνομαι,
ρωγμές στους τοίχους που ανοίγει η φωνή μου,
πέφτουν τα κάστρα της σιωπής, μεταμορφώνομαι.