Απόβραδο μιας Κυριακής
φεγγάρι άλλης εποχής, άσπρο φουστάνι.
Η Αλίκη παίζει σινεμά
κι εμείς ανέμελα παιδιά, γιορτής χαρμάνι.

Κι ύστερα αλλάζει ο σκοπός
κι ακούγεται ένας λυγμός μες στην πλατεία.
Κι όσο μακραίνει ο καιρός
άγριο κύμα ο καημός, χέρια ικεσία.

Πέφτουν οι τίτλοι στη σκηνή
η λάμψη πια λευκό πανί, άσπρο σαν χιόνι.
Κι εμείς ξυπόλυτα παιδιά
της επαρχίας μια γενιά που όλο τελειώνει.

Κι ύστερα αλλάζει ο σκοπός
κι ακούγεται ένας λυγμός μες στην πλατεία.
Κι όσο μακραίνει ο καιρός
άγριο κύμα ο καημός, χέρια ικεσία.

Τώρα οι θύμησες πονούν
μαχαίρια είναι και γυρνούν πώς να παλέψω.
Τραγούδησέ μου αντρικά
παλιά τραγούδια λαϊκά να τα χορέψω.

Κι όλος ο κόσμος να καεί
εμείς θα γίνουμε θεοί για τους απ´ έξω.
Κι όλος ο κόσμος να καεί
εμείς θα γίνουμε θεοί για τους απ´ έξω.

Τραγούδησέ μου αντρικά
παλιά τραγούδια λαϊκά να τα χορέψω.
Κι όλος ο κόσμος να καεί
εμείς θα γίνουμε θεοί για τους απ´ έξω.