Πολύ σκληρά με χτύπησαν οι θυμωμένες μοίρες
και στη ψυχή μου άφησαν ανίατες πληγές
για να ξορκίσω το κακό γεννοβολώ σπινθήρες
στο νυχτωμένο ουρανό με τις μαρμαρυγές.

Θα φύγω κάποιο δειλινό καβάλα σ’ άσπρο άτι
θα πάω να ζήσω σα λυγμός μες στου Θεού το μάτι
να κλαίω και να τραγουδώ του κόσμου τη ραστώνη
που άνθρωποι περνούν μαζί και είναι τόσο μόνοι.