Μύρια τα μάγια αυτή τη νύχτα
κι’ οι πόθοι τόσοι κι άλλοι τόσοι·
το κύμα ασήμι έχει απλώσει
στην άκρη εκεί στην αμμουδιά
που μες στο φέγγος λαμπυρίζει
το πιο της άσημο πετράδι.
Και δεν ακούς αυτό το βράδυ
παρά το κύμα που κυλά.

Δε λέει απόψε πια να γύρει
το φεγγαράκι αυτό το πλάνο.
Έχει σταθεί στη μέση επάνω
και μοιάζει να χαμογελά,
σε κάποια λεύκα που η κορφή της
μέσα στο φως κι αυτή λουσμένη
το `χει αγκαλιάσει ερωτευμένη
γλυκά γλυκά και το φυλά.