Πέρασα κι εγώ, ρε φίλε, απ’ την πλατεία.
Τα ξέρω αυτά τα ευγενικά παιδιά
που κερνάνε τζούρες σκέτη κοροϊδία.
Καλύτερα να ζω με τα σκυλιά.

Πέρασα κι απ’ τη μεγάλη εταιρεία.
Στενά κοστούμια, φούστες και κουμπιά.
Μια ξανθιά στην πόρτα, η πιο όμορφη, η πιο κρύα,
μου λέει, «φύγε αν ψάχνεις για δουλειά».

Μες στους τόσους προβολείς, πάλι εσύ είσαι που φωτίζεις.
Πάλι εσύ μ’ οδηγείς και με κρατάς σ’ ευθεία και στα βράχια με τσακίζεις.

Ξέρω πως περνάτε εκεί στη γειτονιά σου,
γυναίκες όλη μέρα στο Άττικα.
Κι άντρες που πενθούν στο στοίχημα άμα χάσουν.
Πλένουν το αμάξι κυριακάτικα.

Κάποια μέρα θα σου πάρουνε το σπίτι
κι εσύ θα βλέπεις τηλεόραση.
Θα γκουγκλάρεις ποιες σειρές παίζουν την Τρίτη
και τι air condition έχει η κόλαση.

Μες στους τόσους προβολείς, πάλι εσύ είσαι που φωτίζεις.
Πάλι εσύ μ’ οδηγείς και με κρατάς σ’ ευθεία και στα βράχια με τσακίζεις.

Όλοι στο χορό πιασμένοι χέρι - χέρι
και η ταμπέλα γράφει Ζάλογγο.
Με τα ίδια μυαλά γυναίκες νέοι και γέροι.
Δε θέλω άλλο αυτό το τσάμικο.

Φίλε μου πως είναι τώρα η ζωή σου;
Ξέρω ότι σε ρωτάω άδικα.
Σου `χουν δώσει αντάλλαγμα για τη σιωπή σου,
γέλια απ’ τα μεσημεριανάδικα.

Γίνεται καθρέφτης όταν σβήνει η οθόνη
και αντανακλάται η ασχήμια σας.
Μα του ονείρου ο σπόρος όλο μεγαλώνει
και θα φυτρώσει στα συντρίμμια σας.

Είναι ώρα για να πάμε αλλού,
στο φως καινούριου ουρανο,
στο μπλε καινούριου ουρανού.