Νησί, που μέσα απ’ την καρδιά
της γης βγήκε μια μέρα,
μόνο ευωδιές για να σκορπά
και μόσχους στον αγέρα.
Νησί, που εστήσανε φωλιά
σ’ εσένα οι μελωδίες,
πλούσιο από τέχνη κι ομορφιά
και πλούσιο από καρδίες.

Ποιος, μοσχομύριστο νησί,
μπορεί να σε γνωρίσει
κι’ ένα κομμάτι της καρδιάς
σ’ εσέ να μην αφήσει;

Ευρήκαμε τη ξακουστή
βαλσαμωμένη χώρα
και μ’ όλο που την έδερνε
της δυστυχιάς η μπόρα,
βρήκαμε στέγη, βρήκαμε
ψυχές και πλούσια κρίση
που τη φτωχή μας να μπορεί
την τέχνη να εκτιμήσει.

Χώρα γιομάτη απ’ ομορφιά
νησί γιομάτο γλύκα
τότε, που ανάλογη για σε
λέξη, καμιά δε βρήκα.
Σ’ ευχαριστώ· ίσως ποτέ
να μη σε ιδώ μπροστά μου
κι’ όμως σ’ αφήνω κάτι τι
για πάντα… την καρδιά μου.