Τώρα φοβούμαι πώς να μιλώ
πιότερο μη σε ερωτευθώ,
και πιότερο πονέσω
Του φεγγαριού το στάλαγμα,
σαν πλέκει με το δάκρυ

Μύρια καλά μύρια κακά,
που εγώ τα λέω αγάπη

Κι όταν του ήλιου τα σπαθιά,
σπαθί θεού ζυγώσουν
Μάχη τρανή σαν έρωτα,
στα σύννεφα θα δώσουν

Κι εκείνα απ’ τον πόνο τους,
βρέχουν βροχή το χώμα
Να βγει ανθός να βγει καρπός,
που δεν τον ξέρω ακόμα

Λένε πως είναι έμορφος,
σαν μάνα που θηλάζει
Μα σαν θα μείνει απότιστος,
σκληρά αγκάθια βγάζει

Τον λένε έρωτα βαθύ,
βαθύ σαν το σκοτάδι
Που συναντάνε οι νεκροί,
σαν φτάνουνε στον Άδη

Κι αν ξεραθεί ο έρωτας,
έρωτας άλλος βγαίνει
Να `χεις για κάτι να πονείς,
η γης να ομορφαίνει