Στο υφαντό της μοίρας είμαστε οι κλωστές
κι είναι φορές
που του ενός τα χέρια πλέκουν του άλλου το υφάδι

ακόμα κι αν το πνεύμα μου έπαιρνε άλλους δρόμους
θα το τραβούσες πάντοτε
δικό σου θα το έκανες μπροστά στα πόδια σου

μαζί θα πάμε
τυλιγμένοι ο ένας στο λαιμό του άλλου
σαν ποτάμια
θα τραγουδάμε κι όταν πέφτουμε στη θάλασσα

με τις πνοές του έρωτα που κύλησαν εντός μας
τη διακόσμηση απ’ τις βαθιές σπηλιές μας
μυστικά που ανταλλάξαμε κι ανέβηκαν τη σκάλα

ας νυχτώνεται ο κόσμος όλος.