Μια ιστορία θα σας πω
που κράτησε πολύ καιρό
σ’ ένα κάστρο ιρλανδικό
πριγκίπισσα εκείνη.

Το δέκα εφτά μετά Χριστόν
σ’ ένα άλογο λευκό
δεν είχα πλούτο ούτε χρυσό
μ γνώρισα εκείνη.

Ήταν άγγελος σωστός με φτερά στους ώμους
η ομορφιά της ξακουστή φώτιζε τους δρόμους.
Ήταν άγγελος σωστός κι εγώ θνητός μπροστά της
μέθυσος στο γέλιο της, χαμένος στη ματιά της.

Έτσι τη θέλανε πολλοί
το φως της για να μοιραστεί
κι όποιος στο πλάι της σταθεί
αιώνια θα `χε τύχη.

Αυτή πιο επιλεκτική
την πόρτα κράταγε κλειστή
να μείνει μόνη είχε ορκιστεί
κανένας δεν την πείθει.

Ήταν άγγελος σωστός με φτερά στους ώμους
η ομορφιά της ξακουστή φώτιζε τους δρόμους.
Ήταν άγγελος σωστός κι εγώ θνητός μπροστά της
μέθυσος στο γέλιο της, χαμένος στη ματιά της.

Κι έτσι την πόρτα της χτυπώ
στο παραμύθι της να μπω.