Μια γλάστρα, γλάστρα τής αυλής,
μια γλάστρα με γεράνι,
σ’ εσένα δίνει τους ανθούς
κι εμένα έχει μαράνει.

Να `μουν εγώ η γλάστρα σου,
ανθούς για να σού δίνω,
να `μουνα ρόδου ευωδιά,
στην δική σου την καρδιά
να `μπω και να μείνω,
μα είναι η σκέψη μου τρελή
ι έξω απ’ τη δική σου αυλή,
φαρμάκια πίνω.

Μια γλάστρα, γλάστρα τής αυλής,
που πάντα είν’ ανθισμένη,
ακούει το τραγούδι σου,
το χάδι σου προσμένει.

Να `μουν εγώ το λούλουδο
που βάζεις στα μαλλιά σου,
σιγά - σιγά να μαραθώ
και να πέσω, να βρεθώ
μέσ’ στην αγκαλιά σου,
μα αυτό δε γίνεται και να
που `ρθα πάλι σιγανά
μπρος στα σκαλιά σου.