Λες και είχα χρόνια να σε δω
μου μοιάζει τόσο ξαφνικό που γίνεται αλήθεια.
Μου λες, δεν το αντέχεις και εγώ
πνίγω τις λέξεις στο μυαλό σαν μια κακή συνήθεια.

Γιατί, κάθε φορά η λογική
να φαίνεται σαν φυλακή όποτε με κοιτάζεις.
Γιατί να είναι η θάλασσα τρελή
να μου θυμίζει πως κι εσύ με το βυθό της μοιάζεις.

Ξενυχτώ να σου λέω καλημέρα
μα όσα θέλω δε βλέπουν το φως
κι έτσι έφυγε άλλη μια μέρα
και ο έρωτας μένει κρυφός.

Αυτό ίσως να ήτανε γραφτό
ήσουνα κύμα μας εγώ ήθελα εδώ να μείνεις.
Γι’ αυτό έμεινα εκεί να σε κοιτώ
σαν ήλιο απογευματινό στη θάλασσα να σβήνεις.

Ξενυχτώ να σου λέω καλημέρα
μα όσα θέλω δε βλέπουν το φως
κι έτσι έφυγε άλλη μια μέρα
και ο έρωτας μένει κρυφός.

Κι αν όλα μου τα βράδια πήρανε
το σχήμα απ’ το κορμί σου, τον ήχο της φωνής σου.
Στα χέρια μου τα χάδια μείνανε
για να `μαι η δύναμη σου γι’ αυτό αποκοιμήσου.

Ξενυχτώ να σου λέω καλημέρα
μα όσα θέλω δε βλέπουν το φως
κι έτσι έφυγε άλλη μια μέρα
και ο έρωτας μένει κρυφός.