Τριγύρισα, ταξίδεψα στης ξενιτιάς τους δρόμους,
το δρόμο που στον κόσμο βγάζει όμως δεν το βρήκα,
Μες στους μπαχτσέδες μύρισα λογής-λογής λουλούδια,
τριαντάφυλλο να μοιάζει της αγάπης μου δε βρήκα.

Πληγώθηκα, όμως μοίρασα στους δρόμους την ψυχή μου,
βαρέθηκα, σιχάθηκα της γλώσσας το φαρμάκι,
από νερά και χείμαρρους περίμενα βοήθεια,
σαν το δικό μου γάργαρο νεράκι εγώ δε βρήκα.

Σε άλλους εγώ άναψα φωτιές κι άλλοι σε μένα ανάψαν,
με γέλασαν, με κάρφωσαν βαθιά μ’ ένα μαχαίρι,
τρελάθηκε η ψυχούλα μου κι απλώθηκε στη φύση
όμως τη φύση που μ’ αναστατώνει δεν τη βρήκα.

Κι αν σβήσω, του έρωτά μου το γινάτι δεν πεθαίνει,
μοίρα σκληρή, χαράμι οι προσευχές κι οι στεναγμοί μου,
εσύ καρδιά μου, κοίτα με, σπλαχνίσου τον καημό μου,
τον πόνο τον αλύτρωτο να πω, γλώσσα δε βρήκα.