Κάθε μου όνειρο, σου οφείλω, γελαστό,
αλλά και κάθε μου ρυτίδα σου χρωστώ,
κάθε μου πόνο εσύ σκορπάς με μια ματιά σου
και κάθε δάκρυ μου παιδί είναι του έρωτά σου.

Είσαι ο παράδεισος κι η κόλασή μου,
η άγρια νύχτα μου και το πρωί μου,
ο ήλιος είσαι που μ’ αγκαλιάζει
κι είσαι το σύννεφο που τον σκεπάζει.

Άλλοτε μοιάζεις με το Αιγαίο το γαλανό,
μα πιο συχνά, με τον πιο μαύρο ωκεανό
κι ήσουν και θα `σαι, αγάπη μου χρυσή μου,
και ο παράδεισος κι η κόλασή μου.