Λόγια που φωλιάζουν στη σιωπή
κλάματα που κρύβονται στις κόγχες.
Τα όνειρα που πια έχουν κοπεί
κόβουν σαν ακονισμένες λόγχες.

Όσα έχουμε κρύψει στα βαθιά
γράμματα σε σφραγιστά μπουκάλια.
Απόψε όλα μοιάζουνε σπαθιά
βγαίνουνε και παίρνουνε κεφάλια.

Να κοπούν όσα μας δένουνε
και είναι πια γνωστά.
Οι φωνές να βγούνε απ’ το στόμα
για να πουν πως στα βάθη μας
δεν ζούνε μόνο οστά
μα καρδιές που χτυπούν ακόμα.

Δες εγώ αντέχω πάντα ακόμα.

Αν μπορώ εγώ και όχι εσύ
κοίταξε για λίγο τον καθρέφτη.
Ο κόσμος που ονειρεύεσαι νοσεί
κόψε των ονείρων σου τον κλέφτη

Να κοπούν όσα μας δένουνε
και είναι πια γνωστά.
Οι φωνές να βγούνε απ’ το στόμα
για να πουν πως στα βάθη μας
δεν ζούνε μόνο οστά
μα καρδιές που χτυπούν ακόμα.

Οι ψυχές ρεμβάζουνε ακόμα.