Στο βάλτο αυτό κανείς δεν θα μας κυκλώσει…

Απόψε το τραγούδι μου, είναι για τους σκορπισμένους.
Ύμνος στους ηττημένους
που δεν θα ξαναδώ.
Απόψε, με τους στίχους μου τους παραστρατημένους
φόβους μου ξεχασμένους
κάλεσα να ’ναι εδώ.

Κι ήρθαν εκείνες οι φωνές οι απαγορευμένες,
βραχνές και θεριεμένες,
μα δεν ανακαλώ.
Και ζωντανέψαν οι μορφές οι λαοσπιλωμένες,
αρχές μου ξοδεμένες
γι’ αυτό σας προκαλώ.

Τώρα που έπαψα να βλέπω μέσα απ’ τα μάτια των νεκρών,
τους στυλοβάτες των καιρών
θα γούσταρα αντικρυστά.
Απορημένους να τους δω, έτσι, λόγω των ημερών,
συμμόρφωση των τυχερών,
το τέλος να σ’ αποζητά.

Βοτανισμένη λευτεριά που μάς αποστερεί τη γνώση,
κλήθηκε πρώτα να προδώσει
για να καλύψει τον εχθρό.
Κανείς, ρε, Λάμπρο δε μπορεί στο βάλτο αυτό να μας κυκλώσει.
Μα δε μπορεί και να μας σώσει.
Επέτρεψέ μου να χαρώ.

Σήμερα όλη μέρα, γυρνάει στο κεφάλι μου,
του κυρ-Κώστα του Βάρναλη ο στίχος που λέει:
«απ’ τα τσακάλια δε γλυτώνεις
με ευχές και παρακάλια».

Α το πρωί, δυναμώνει η ζάλη μου
και μέσα μου η ελπίδα για το αύριο σιγοκλαίει.
Σ’ αυτά τα χάλια τα λόγια μου λιωμένα κεριά
στα μανουάλια.

Απόψε βουβαμάρα, στην αλεποφωλιά μου.
Τ’ αλλαξομήνια με βρήκανε στο τίποτα γυρτό.
Τώρα ο αλήτης στα μισοβούνια
έγινε ακρολοφίτης.

Απόψε που με τρώει η αλλοκοτιά μου,
ψάχνω ένα αλήτεμα παλιό να μου δείξει το σωστό,
όμως μαζί της με σέρνει η οργή.
Είμαι παιδί της.

Απόψε ό,τι και να μου χρεώσουν νίκη,
ξέρω πως έχασα για πάντα της ψυχής το αλάφρωμα
και θα ζω με το βάρος,
να σε τελειώσω άσχημα. Βρήκα το θάρρος.

Απόψε σ’ αυτό το αλλόπαρμα έχω ό,τι μου ανήκει,
γι’ αυτό δε γουστάρω να ισιώσω μέσα μου το στράβωμα.
Σβηστός ο φάρος,
στα γκρεμνά ξεβγάζεται ο χάρος.

Απόψε κοίτα μονάχα μακριά και γαλήνεψε,
κανείς δε θα πάει στο βρόντο στοχασμός σου.
Ίσως να βρούμε λυτρωμό
μέσα σε τούτο το χαμό.

Απόψε ξορκίζει ο θάνατος τα λόγια και σε γύρεψε.
Σου ’πε πως πέτυχε να κλαίει και το θεό σου.
Μην περιμένεις ερχομό.
Απόψε μίσος σε τιμώ.

Απόψε λέρωσα τα χέρια μου μ’ αίμα.
Φωνάξτε σ’ όλους λευτεριά.
Απόψε εγώ έγινα το ψέμα,
γονάτισα το φόβο απλά με μια χεριά.
Απόψε σύρθηκα ακοίμιστος,
με την εξουσία βρέθηκα ακουμπιστά.
Απόψε, καμάρωσε με, είμαι αλύγιστος
κι ο φταίχτης έχει τα μάτια του κλειστά.

Απόψε δυστυχώς, έγινα άνθρωπος.
Απόψε επέτρεψέ μου να χαρώ.