Φύτεψα δυο νότες στην αυλή μου
και παρακάλεσα τα σύννεφα να `ρθουν
Να έρθουν και με δάκρυα να θρηνήσουν
για τις πατρίδες που τόσο νοσταλγούν

Που κάποιος άνεμος ξανά θα τα χωρίσει
και σε μέρη άγνωστα θα βρεθούν

Όταν στερέψει η βροχή τους
νότες θ’ αναβλύζουν απ’ τη γη
κι οι πιο ωραίες μελωδίες
μέσα στα άνθη θα έχουνε κρυφτεί

Ύστερα θα κόψω ένα
και θα το αφήσω στα σκαλιά σου
να το βρεις όταν την πόρτα σου ανοίξεις
και να το φορέσεις στα μαλλιά σου

Τα τραγούδια μου να φέρει στ’ αυτιά σου
και στην ψυχή σου τις σταγόνες της βροχής
Μήπως και με θυμηθείς.