Γέλα, καρδιά μου, γύρνα στ’ απλά.
Ζήτω η τρέλα και κάθε αρνησιά.
Φέρμα η εξέλιξη που απόψε με ικετεύει,
στο λαιμό μου κάθεται εκεί και περισσεύει.
Φτάνει η πρόοδος κι η υπερανάλυση.
Ποια αξιολόγηση; Βαρέσαμε διάλυση.
Πάει το σπίτι δεν παίζουνε φράγκα
τέρμα το μέλι μάς τρώει η μαρμάγκα
δεν έχει δουλειά δεν έχει παιχνίδι
δεν έχει αγκαλιά η ψυχή μας τσιτσίδι.
Η φορά των πραγμάτων σε πλήρη εξέλιξη,
μύγες χάφτω κι αναμένω μετεξέλιξη.
Γέλα, καρδιά μου, γέλα.
Γέλα, και ζήτω η τρέλα.
Κι ενώ περιμένω τ’ αύριο για να δω,
δεν υπάρχει σάλιο για να κινηθώ.
Το lifestyle μου αλλαζει – πο πο πο, τι κακό!
Kαι το μέλλον μου μοιάζει τόσο δυναστικό.
Θυμάμαι το πρώτο βήμα στο φεγγάρι,
τι συγκίνηση , τι εξέλιξη, τι χάρη!
Kι από τότε, καρδιά μου, δε παύει ούτε λεπτό
που με το αύριο προσπαθώ να εγκλιματιστώ.
Ενώ γεμίζει ο κόσμος τοξίνες,
κάποιοι τραβάμε τις μαύρες πείνες,
Μα εσύ γέλα, καρδιά μου μπορείς και μονάχη,
δίχως το τέλος που σου έχει λάχει.

Κι εγώ τα βλέπω, θα μου πεις, αφού τα βλέπεις.
Kι εγώ τα ξέρω, αλλά τότε που προσβλέπεις;
Κάπου αλλού μακριά πιο πέρα,
γεννιέται όμορφα και πλάθεται μια μέρα.
Ένα κομμάτι από τον ήλιο μας ανήκει
κι ένα σύννεφο αρκεί για δεκανίκι.
Να `χουμε ουρανό από πάνω μας για στέγη,
τότε η καρδιά μας θα γελά, θα ημερεύει.
Δε θέλουμε πρόοδο, θέλουμε αέρα,
θέλουμε πίσω τη γη την απλοχέρα.
Έχουμε ο ένας τον άλλον και τέρμα
λευτεριά και στις φλέβες μας αίμα.
Γι΄αυτό, γέλα καρδιά μου, γύρνα στ’ απλά.
Ζήτω η τρέλα και η κάθε αρνησιά.
Μούφα η εξέλιξη, μπορείς και χωρίς.
Ό,τι είπαμε είπαμε - peace!